Caroline Paauw, wijkverpleegkundige, hbo-v
Complexe zorg en beleid
‘Na mijn hbo-v-opleiding heb ik in een ziekenhuis en bij een andere organisatie gewerkt. Daarna ben ik, via een gesprek bij Icare, bij HdS gekomen, nu twee jaar geleden. Ik werk twee ochtenden per week in de wijk, waar ik (vaak complexe) verpleegkundige zorg geef. Daarnaast ben ik verpleegkundig adviseur. Daar kan ik mijn interesse in verpleegkundig leiderschap in kwijt. Ik adviseer vooral over passende zorg, en denk mee de met wijkverpleegkundige teams. Waar lopen jullie in je dagelijkse praktijk tegenaan? Hoe kunnen we de kwaliteit van onze zorg nog verder verbeteren? En hoe kunnen we de zorg nog efficiënter organiseren? Dat komt uiteindelijk onze cliënten ten goede.’
Liefdevol stimuleren
‘Ik voel me thuis bij HdS omdat mijn levensovertuiging aansluit bij de christelijke identiteit van HdS. We hebben een praktisch beroep en we zijn geneigd ons heel verantwoordelijk te voelen. Maar mensen zijn thuis, daar hebben zij de regie. Wie zijn wij dan om ze daar alles uit handen te nemen? We willen ze immers juist zó ondersteunen dat ze zo lang mogelijk zelfredzaam kunnen blijven.
Wij zijn er voor de verpleging en verzorging. Dan kan er soms een bijzonder gesprek ontstaan. Zo’n met aandacht gevoerd gesprek is ook liefdevol. En als mensen ineens in tranen zijn, dan blijf je en luister je naar hun verhaal, ook al is de tijd ‘op’. In zo’n situatie is dát passende zorg. Daar mag je je eigen verantwoordelijkheid in nemen, ondanks je rooster.’
Identiteit
‘Bij Hds hebben we heel verschillende cliënten. Sommigen kiezen voor HdS vanwege de christelijke identiteit. Laatst was ik bij een mevrouw van in de negentig. Ze had heel moderne christelijke muziek aanstaan. Dat is toch heerlijk?
We hebben ook niet-christelijke cliënten en cliënten met een islamitische achtergrond. Zo komen we regelmatig bij een islamitische mevrouw. Haar mantelzorgers, een kleinzoon en een kleindochter, doen veel voor haar. Wij respecteren elkaars geloof. Zo doen wij onze schoenen uit wanneer we daar in huis komen, en hebben zij voor ons slippers klaar staan.
Dat we in ons team die identiteit delen, blijkt uit details. Een collega van ons ging door een moeilijke fase in haar privéleven. Toen zijn we na een teamvergadering samen in gebed gegaan.’
Passende zorg
‘Passende zorg is luisteren naar de wens van de cliënt, en helder krijgen wat hij of zij precies nodig heeft. Die passende zorg geven we graag samen met het netwerk van de cliënt. Bij een intakegesprek nodig ik bijvoorbeeld ook een familielid of mantelzorger uit. Dan kunnen we samen bekijken wat zij in de zorg kunnen betekenen. Soms organiseer ik een meedenk-bijeenkomst voor de familie en omgeving van een cliënt, bijvoorbeeld de buren. Ik vind het belangrijk om goed te peilen wie wat kan doen.
Natuurlijk houden wij onze professionele verantwoordelijkheid. Wanneer de situatie zodanig verandert dat zelfstandig thuis wonen niet meer veilig en verantwoord is, beleggen we een multidisciplinair overleg met de cliënt en alle betrokken zorgverleners, waarin we bekijken of opname in een zorginstelling nodig is. Het is het menselijk aspect van het werk, dat ik er het allermooiste aan vind.’